Her sabah binlerce genç, hiçbir umudu kalmamış gibi gözlerini açıyor. Diplomalı ya da değil, "işsiz" kimliğiyle hayata tutunmaya çalışıyor. Kapitalizmin taşeronlaştırdığı, liyakatsizliğin kurumsallaştığı bu düzende genç olmak, adeta bir cezaya dönüşmüş durumda. Sistem, gençleri ya köle gibi çalıştırmak ya da açlığa terk etmek arasında tercih yapmaya zorluyor. "Ne iş olsa yaparım" diyen gencin eline tutuşturulan ya güvencesiz bir iş ya da aşağılayıcı bir sus payı. İşe giren şükrediyor, giremeyen eziliyor. Ama kimse neden bu kadar çok genç işsiz, neden bu kadar çok umut kırık diye sormuyor. Gençler artık yalnızca ekonomik olarak değil, ruhen de çöküyor. Geleceğe dair en küçük bir ışık göremeyen gençlik, hızla karanlığa yöneliyor. Uyuşturucu satıcılığı, hırsızlık, mafyatik yapılara katılım… Bunlar birer tercih değil, dayatmanın sonucudur. Bu çocuklar doğduklarında suçlu değillerdi. Onları bu hale getiren sistemin ta kendisidir. Yoksul mahallenin çocuğuna hayal kurdurmayan, eğitimden uzak tutan, sonra da “neden suç işliyor?” diye soran bir düzenden bahsediyoruz. Bu ülkenin gençlerini ölüme, hapse, kaybolmaya iten şey, adaletsizliğin ta kendisidir. Ve biz bu düzene sessiz kaldıkça, gençler birer birer ellerimizden kayıp gidecek. Toplumsal barış, gençlerin yaşam hakkı güvence altına alındığında mümkün olur. Onlara sadece hayatta kalma değil, yaşama hakkı tanınmalıdır. Her genç; eşit eğitim, eşit iş, eşit gelecek hakkına sahip olmalıdır. Aksi takdirde bu ülke, kendi gençliğini mezara göndermeye devam edecek.